Urodzony w 1946 roku w Woli Grójeckiej. Zmarł w 2021 roku.

Uczył się w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Studiował na Wydziale Rzeźby Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w roku 1977. W latach 2003-2006 był dyrektorem Ostrowieckiego BWA. Odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.

Ważnym czynnikiem kształtującym jego postawę twórczą były: kultura ludowa oraz tradycje patriotyczne. Odwoływał się do ikonicznych definicji sztuki antycznej, motywów sakralnych, mitów. Jego rzeźby oddawały charakter twórcy – człowieka hardego, energicznego, bezpośredniego, zwierały charakterystyczny ładunek informacji psychologicznej. Znakiem rozpoznawczym, który artysta umieszczał na swoich realizacjach był kłos zboża.

W rzeźbach za najważniejsze uważał światło – jako środek oddziałujący na widza. Przywiązywał szczególną uwagę do kierunków i świadomie ustawiał swoje prace w pionie, poziomie lub krzyżował różne przestrzenie.

Był autorem rzeźb monumentalnych, pomników, małych form przestrzennych, popiersi, medali. Najważniejsze wystawy-cykle prac: „Ja żyć będę w kłosach zbóż”, „Znaki polskie”, „Sztuka i wino”.

Zaprojektował m.in. Pomnik-Mauzoleum Męczeństwa Wsi Polskiej
w Michniowie (wspólnie z Jerzym Fronczykiem) i pomnik poświęcony „Jędrusiom” w Bogorii. Zrealizował pomnik Batalionów Chłopskich na rynku w Opatowie oraz na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, pomniki Janusza Korczaka
w Kielcach, Zawiszy Czarnego w Garbowie, Piotra Ściegiennego
w Lublinie, świętego Stanisława z Piotrowinem na fasadzie kościoła
w Tarłowie, a także Triadę Temidy na gmachu sądu w Piotrkowie Trybunalskim.